ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Η προηγούμενη ανάρτηση αναφορικά με τα γονεϊκά δικαιώματα και την ισότητα των γονιών και οι συζητήσεις μου με φίλους και εντολείς μου με έφεραν αντιμέτωπη με μία δυσάρεστη διαπίστωση: Αυτό που θεωρώ ως απόλυτα λογικό όχι μόνο δεν αποτελεί δικαστηριακή πραγματικότητα αλλά προσκρούει στη "λογική" της πλειοψηφίας όχι μόνο των γυναικών αλλά και των ανδρών.
Η παρωχημένη (κατ' εμέ) λογική που ακολουθείται από τα Δικαστήρια εν έτη 2013 δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πράγματι κάποτε όταν οι ρόλοι ήταν διακριτοί η μητέρα ήταν η μόνη που επιμελούνταν τα παιδιά της. Ο πατέρας ( ο κουβαλητής του σπιτιού) απλά ήταν ο χρηματοδότης της οικογένειας. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στις περισσότερες οικογένειες δουλεύουν και οι δύο γονείς. Σε κάποιες (δεν μπορώ να πω ότι είναι η πλειοψηφία αλλά το ποσοστό τους είναι αρκετά μεγάλα) οι γυναίκες δουλεύουν περισσότερο και κερδίζουν περισσότερα από τους άντρες. Η αλλαγή αυτή στον τρόπο συμβίωσης μας μέσα στην οικογένεια δεν μπορούσε να μην επηρεάσει τη σχέση μας με τα παιδιά μας. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας κατέστησε και τους δύο (άνδρες και γυναίκες) απόλυτα κατάλληλους για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ποιος λοιπόν θα κρίνει ποιος είναι ο πιο κατάλληλος;
Η νομοθεσία χρειάζεται ριζική αλλαγή. Πλέον ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος (τόσο κατά τους ειδικούς όσο και κατά την κοινή λογική) είναι η ανάθεση της επιμέλειας και στους δύο γονείς αυτόματα χωρίς καμία άλλη διαδικαστική πράξη. Το μόνο που θα πρέπει να ορίσει το δικαστήριο είναι ο χρόνος παραμονής των παιδιών με κάθε γονέα και το δικαίωμα διατροφής. Το δικαίωμα διατροφή θα πρέπει να περιορίζεται στα έξοδα του παιδιού για ένδυση, υπόδηση, σχολείο, άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες και εξωσχολικές δραστηριότητες, αφού και οι δύο γονείς θα επιβαρύνονται με την "συμμετοχή" τους στα έξοδα της κοινής κατοικίας. Η κάθε απόφαση θα πρέπει να παίρνεται από κοινού. Για ποιον λόγο οι μανάδες είμαστε εξ ορισμού αρμόδιες για να αποφασίζουμε από μόνες μας για τα παιδιά μας, αδυνατώ να καταλάβω. Θα πρέπει να υπάρξει ειδικός οικογενειακός δικαστής, ο οποίος συνεπικουρούμενος από αρμόδιο κοινωνικό λειτουργό να είναι σε θέση να γνωρίσει την οικογένεια και να πάρει σωστές αποφάσεις, και όχι αποφάσεις κατά το είθισται. Η επιμέλεια είναι δικαίωμα του κάθε γονέα και δεν μπορεί να αποκλείεται από αυτήν ο πατέρας με μία διαδικασία δέκα λεπτών και χωρίς κανένα αιτιολογικό (ουσιαστικό τουλάχιστον γιατί η φράση "το συμφέρον το παιδιού" ούτε αιτιολογία είναι ούτε αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα).
Αντίθετο τουλάχιστον με τη δική μου λογική (αλλά και τη λογική των ειδικών παιδοψυχιάτρων) είναι το θέσφατο: το παιδί είναι μικρό, θα πάει με την μητέρα του, ο πατέρας δεν μπορεί να το φροντίσει, απλά θα το επισκέπτεται. Μα είναι δυνατό! Ποιος νομοθέτησε ότι οι άνδρες είναι ανίκανοι να φροντίσουν τα παιδιά τους και ποιος νομοθέτησε ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τον πατέρα τους όταν είναι μωρά, βρέφη και νήπια; Η ανάγκη δεν εμφανίζεται ξαφνικά στην εφηβεία!